Zomer. Afstand nemen. Bezinnen. Opruimen. Zo kom ik een rol papieren tegen, van zes jaar geleden. Ik was toen net begonnen als stadspredikant. We hielden samen een bezinningsweekend over het PSC. Op die papieren reageerden we op deelthema’s, als een schriftelijk en daarna mondeling gesprek. Eerlijk, zoals altijd.

Ik rol ze uit en lees met interesse, en sta versteld. Wat is er ondertussen veel gebeurd. Veel veranderd. En tegelijk: wat hebben we ons aan onze afspraken gehouden! Beter dan we toen konden bedenken zelfs. We hebben zinvolle besluiten genomen, nieuwe dingen aangedurfd, en we zijn gegroeid. En tegelijk onszelf gebleven.
Ik snuister in mijn documenten van toen en lees de uitroep die we toen enthousiast deelden: “le nouveau PSC est arrivé!”. Het gevoel van doorstart. Nodig in veranderende tijden in kerk en samenleving.
Ik denk aan ons recentste jaarverslag: “een kanteljaar”, klinkt het ook daar weer blij. Opnieuw staan we voor uitdagende tijden. Zes jaar geleden ging het over onze relatie met ACM/CAW en de plek van de stadspredikant. Best spannend allemaal, maar we vonden onze weg. Nu is de kanteling onze schaalvergroting dankzij het Werk der Daklozen en is het zaak om samen te groeien daarin, ook relationeel. Een nieuw bezinningsmoment zou zeker mogen: tijd om ons uit te spreken naar elkaar en samen tot inhoudelijk gesprek te komen.

Het PSC is en blijft een beweging, in beweging. Nog altijd niet te negeren in ‘t stad en tegelijk anders. Dat kan alleen maar als je jezelf trouw blijft in wat je drijft en verbindt. Wij noemen dat de presentiebenadering. Dat betekent allereerst present zijn bij elkaar. Ik hoop dat we dat na de zomer verder kunnen laten groeien. Dan gaan anderen ons kloppend hart ook blijven ervaren in alles wat we samen doen en zich ook weer met ons kunnen verbinden. Samen in de storm!